ROZDZIAŁ 4

Jakoś tak nie wiem co napisać dzisiaj do was, w ogóle to przykro mi że nikt tu nie wchodzi, no cóż może kiedyś... 

Dla tego kogoś kiedyś: zapraszam na nowy rozdział. 

Kotka.

ROZDZIAŁ CZWARTY

"To nie jest koniec, to nawet nie jest początek końca, to dopiero koniec początku." - Vinston Churchill

Po niedługim czasie Vati i Pans się polubiły na tyle abym nie musiała martwić się o przebieg konwersacji. Zapadłam w drzemkę a główną atrakcją w moim śnie był biały szczur, głosem Draco domagający się kawy*. Kiedy się obudziłam nie wiedziałam czy mam się śmiać, czy płakać. Nie zastanawiałam się jednak nad tym z dwóch powodów, prémiere: za 30 minut będziemy w Hogwarcie i deuxiéme: nic, ale to NIC nie słychać z przedziału chłopaków. Wstałam dość raptownie, wyrywając moje dwie przyjaciółki z rozmowy i pobiegłam sprawdzić co u naszych kolegów. Tuż przed tym jak sięgnęłam po klamkę zobaczyłam armagedon. Butelki po Ognistej Whiskey i piwie kremowym walały się po całym przedziale a nasi trzej "złośnicy" spali, w jak najlepszej komitywie, jeden na drugim. Zastanawiałam się jak ściągnęli tutaj ten alkohol i jak do ciężkiej anielki udało im się tego tyle wypić!? Jednak przecież trzeba ich ukarać. Uśmiechnęłam się złośliwie i poszłam do naszego przedziału. W nim przetransmutowałam jedną z poduszek w kosz, zasłony pocięłam i przemieniłam w butelki Whiskey, po czym skierowałam różdżkę na siebie. Zmieniłam koszulę na czarną, obcisłą i błyszczącą bluzkę falę na ramionczkach, a spódnicę w czerwoną skórzaną miniówę. Dziewczyny stojące w progu spojrzały na mnie ze zrozumieniem. Pan po chwili stała przed nami w szmaragdowej sukience bez ramion również ledwo zakrywającej tyłek i czarnych kozakach za kolana na wysokim obcasie. Vati natomiast strój przemieniła na ciemno granatowe, króciutkie, dżinsowe spodenki i złotą bluzeczkę z cekinami, wiązaną na szyi, której dekolt kończył się pomiędzy piersiami, oraz sandały na koturnie w jej kolorze.
Teraz plan dalszy:

- Wchodzimy tam, budzimy ich Aquamenti, stajemy przed nimi, ty Pan grzechoczesz koszykiem i się wycofujemy. U nas "sprzątamy" i czekamy na nich. Jasne?

Obie kiwnęły głowami. Wykonanie tej części planu zajęło nam 30 sekund. Zdążyłyśmy usiąść i doprowadzić się do porządku na tyle by wyglądać jak pogrążone w  rozmowie zanim nasi śpiący królewicze wpadli.
- Hermiono mogłabyś mi wytłumaczyć CO TO MIAŁO BYĆ?! - wykrzyczał Harry.
- Ależ Harry nie wiem o co ci chodzi. - powiedziałam niewinnie a że jestem niezłą aktorką nie wyczuł fałszu. Po chwili dodałam zaskoczona - Czemu jesteście mokrzy?
- NIE UDAWAJ - Blaise był wściekły - Przed chwilą ty i... one i... WY! Byłyście u nas i... i... i WY!!! - gdy mówił gwałtownie gestykulował a przy każdym ruchu jego oklapłe włosy podrywały się do góry aby opaść i strzepnąć mu trochę wody w usta i oczy. Gdyby nie jego wygląd pewnie bym im wyjaśniła na spokojnie a tak... z racji tego że ani Harry ani Fretka lepiej nie wyglądali wybuchnęłyśmy im śmiechem w twarze. Podczas tarzania się po podłodze zdołałam wycharczeć:
- Tttooo zzaa kkkaarę...
- Karę? Ale za co?
- Za urządzanie popijawy bez nas. - powiedziałam już bez uśmiechu a z iskrami wściekłości w oczach. - A w dalszej części kary macie w 15 minut posprzątać wasz przedział. Bez pomocy magii. Oddawać różdżki. No już.
Harry znał mnie na tyle by wiedzieć że ze mną w tym stanie nie ma dyskusji. Szturchnął dwójkę ślizgonów i z osiąganiem wszyscy trzej oddali mi swoje różdżki po czym poszli sprzątać.

ROZDZIAŁ 3

Hejka! Pomyślałam sobie że muszę odkupić swoje winy i wstawiam rozdział trzeci. I oznajmiam że do czwartku na pewno będą pojawiać się one codziennie. W piątek chyba wstawię trzecią część miniaturki. Teraz życzę miłego czytania i zapraszam jutro.

Wasza, Kotka. <3

ROZDZIAŁ TRZECI

"Nie należy lekceważyć drobnostek, bo od nich zależy doskonałość" - Michał Anioł

W pociągu weszliśmy do pierwszego przedziału i usiedliśmy w ciszy. Każde z nas pogrążyło się we własnych myślach. Ja zastanawiałam się nad tą małą "katastrofą". Jego zachowanie było co najmniej dziwne. Powinien przynajmniej nazwać mnie szlamą, a nie gapić się jak cielę na malowane wrota. Ciche chrząknięcie mojego przyjaciela przywołało mnie z odmętów umysłu. 

- Herm tak właściwie to co ty masz na sobie? 

- Ubrania Harry, ubrania. - odparłam, wzdychając. Oczywiście (mogłam się domyślić) że Harry, jak to facet, zwróci uwagę na jak jestem ubrana a nie na dziwne zachowanie Malfoy'a. Westchnęłam ciężko. Zapowiadał się długi rok pełen tego typu pytań. "Och na Merlina jak ja wytrzymam?" - zastanawiałam się. Wtem moje wewnętrzne użalanie się przerwał mi nie kto inny jak Blaise Zabini.
- No, no Miona... - zlustrował mnie wzrokiem - widzę że wzięłaś sobie do serca moją radę. 
- Diabeł! Zostałeś prefektem? Ty?! Największy rozrabiaka Slitherinu? - odgryzłam mu się, choć doskonale wiedziałam, że był bardzo rzetelnym uczniem. A nie byłby to pierwszy raz kiedy by nim był, ale miałam nadzieję że dostał "awans", tak jak ja.
- No wiesz co? Nie wiem czy to był komplement czy obelga, ale...
- Obelga. - przerwałam mu ze słodkim uśmiechem. 
- ALE - kontynuował - uznam, że jednak komplement. 
Chłopak wtarabanił się do naszego przedziału, a ja jak przystało na dorosłą kobietę pokazałam mu język i usiadłam na kolanach. Dopiero teraz zauważyłam że stał za nim Malfoy, który tak jak Harry nie mógł pozbierać szczęki z podłogi. Na ten widok, ja i Diabeł ryknęliśmy głośnym śmiechem. Kiedy już się uspokoiliśmy usłyszeliśmy równocześnie zadane pytania:
- Jak to: Miona? (Harry)
- Jak to: Diabeł? (Malfoy)
Co niestety poskutkowało kolejnym atakiem śmiechu z naszej strony, wywołanego ich komicznymi minami. Przez jakieś 10 minut tarzaliśmy się po podłodze. Późniejszą próbę wyjaśnienia im tej zawiłej sytuacji przerwała mi Pansy. Dziewczyna przecisnęła się obok młodego Malfoy'a i rzuciła mi się na szyję, krzycząc:
- Mioooonaaaa!
Objęłam ją i pisnęłam ze szczęścia, bo przecież nie widziałam jej dwa miesiące. Nasze uściski przerwał Zabini:
- No tak, cóż... czuję się pominięty.
Spojrzałyśmy sobie w oczy, kiwnęłyśmy głowami i dałyśmy mu po buziaku w policzek.
- Od razu lepiej. - spuentował i przyciągnął nas otaczając ramionami. Kontynuował - Dziewczęta sądzę że naszym przyjaciołom przydałyby się wyjaśnienia. 
- Chyba masz rację Diable. - przytaknęłam. - Witaj Vati! - dodałam gdy zauważyłam koleżankę z domu. Wzięłam głęboki wdech i kontynuowałam. - Pewnie przeżyliście dość duży szok widząc nas w takiej komitywie. Nie dziwię się. Przecież ja jestem gryfonką, a oni to ślizgoni. Do tego ci którzy przez ostatnie sześć lat nauki ubliżali mi przez brudną krew. W szkole nie mogliśmy się nawet minąć bez awantury. A teraz? Połączyło nas bycie prefektami. Już na pierwszym dyżurze okazało się że wiele nas łączy. Potem spotkaliśmy się poza nimi: w bibliotece, na błoniach, u Hagrida, w opuszczonych klasach... zżyliśmy się ze sobą. Przez wakacje pisaliśmy do siebie 3 razy w tygodniu. No i to tyle. - widząc Vati, Harry'ego i Malfoy'a w stanie permanentnego szoku westchnęłam. Zwróciłam się do dwójki pozostałych ślizgonów i poprosiłam ich o opowiedzenie mi o swoich wakacjach. Gdy wyczerpaliśmy już ten temat odezwałam się:
- Diable mógłbyś przemówić chłopakom do rozumu ale tak żeby nie trzeba ich było później łatać? Ja i Pan w tym czasie zajmiemy się Vati.
- Jasne Mionuś. Wy idźcie a ja z nimi pogadam. My faceci po prostu musimy mieć wszystko jasno wyłożone, bez owijania w bawełnę. To mogę zrobić.
- No dobrze, ale pamiętaj że jak podróż się skończy to chcę żebyście wy i ten przedział był zdolny do użytku.
- Tak jest, psze pani.
Westchnęłam z uśmiechem i pociagnęłam Vati za rękę. Pan szła za nami.

OGROMNIASTE PRZEPROSINY

Apel do tych którzy może jeszcze tu zaglądają.
LUDZIE! Ja was tak przepraszam, że się tego opisać nie da. Po wstawieniu rozdziału nr. 2 zachorowałam na 2 tygodnie. Oczywiście okazało się, że dostałam zapalenia oskrzeli... Z moim szczęściem to normalne. Potem miałam próbne testy przez 3 dni, no i próby w zespole tanecznym bo jedziemy na festiwal do Serbii. Wiem że mnie to nie usprawiedliwia ale zrozumcie jak człowiek jest chory to nie daje rady nic robić, testy wykańczają psychicznie, a zespół też nie pomaga. No cóż... pozostaje mi tylko paść na kolana i przepraszać - co oczywiście robię - a wręcz BŁAGAĆ o wybaczenie.
(A tak z innej beczki: zaglądacie jeszcze? Podoba wam się historia? I pomysł?)
No tak ja o sobie gadam a wy pewnie się zastanawiacie co się stało z adresem? Już tłumaczę. Zamiana z dramione na hermiona granger jest celowa i spowodowana tym że straciłam serce do tej pary. Nie do ff ale do parringu jakim jest Draco i Hermiona. Co do opowiadania to jakieś dwa, trzy rozdziały pojawią się do 07.04 kiedy to wyjeżdżam. Myślę że wiem już z kim będzie Hermiona ale to się może jeszcze zmienić. :-D
No więc do napisania i PRZECZYTANIA już niedługo i 
PRZEPRASZAM JESZCZE JAKIŚ MILIARD RAZY ALBO I WIĘCEJ, 

Wasza, kajająca się

Kotka.